MAS VALE ALEGRÍA Y BUEN HUMOR QUE EN LOS HUEVOS UN TUMOR
   
  BIRTRIBIRP
  RELATOS CORTOS
 


Get Music Tracks! Make Your Own!
 

 



O MONTE DAS PENAS LONGAS

 

 

            PENA : -   castigo, lástima, tristura. 
                        -        rocha, pedra moi grande adherida de forma natural o terreo.
                        -         Pluma.

           

           

           

I

 

Contan que no monte das penas longas vivía unha persoa moi sabia, e moita xente peregrinaba dende tódalas partes do mundo para preguntarlle a solución aos seus problemas. O único requisito do sabio, era que sempre fose a velo unha persoa soa, e só lle daría resposta a unha pregunta. De feito, en varias ocasións, xuntouse xente para buscalo, mais non o deron atopado. Sen embargo, aqueles que ian sos na percura do sabio, baixaban do monte coa resposta a sua pregunta, mais non había maneira de sacarlles nada acerca do estraño suxeito, non dicían unha palabra do seu aspecto, nin de cómo vivía, ou como chegar  onde estaba. Nada.

 

         O que si abondaban eran moitos dos que vivían ao redor, dispostos a asegurar que se trataba dun ancián de douscentos, trescentos ou catrocentos anos. Outros contaban que sempre vivira alí, que tiña pelo de cabra, ou a sua pel era escamosa como de serpe. Había quen xuraba que a sua casa aparecía e desaparecía coa lua chea, e o suposto sabio era unha pantasma terrible que lle sorbía os pensamentos as persoas, deixandoos valdeiros de toda vontade.

 

         Pero o certo, era que os poucos que ousaban meterse no monte sos, volvían cheos de ledicia e xa non falaban mais do estraño encontro, e marchaban a vivir a sua vida como si lles faltase tempo para facer cousas.

 

         Un bo día, un rapaz do pobo máis preto do monte das penas longas decidiu comprobar si era certa a lenda do sabio, e ir só o monte para facerlle unha pregunta. Os seus pais, avós, tios, primos e demais familia, pedíronlle que non fose, e rogaron unha oración pola sua alma, xa que no pobo todos tiñan moito medo da lenda. Mais o rapaz tiña moita curiosidade, e non se deixaba imprimar polas terribles consecuencias que, segundo lle aseguraban, tería a sua decisión: “os que van alá veñen lelos”, dicíanlle, “é un bruxo e convertirache nun servo seu”, berrábanlle outros, “non vaias alá que é onde vive o demo, o seu alento é de fogo, os seus ollos son de lume e co seu rabo pezoñoso picarache e sufrirás dores toda a vida”, advertía a veciña, que padecía unha reuma terrible. Todos os do pobo trataron de persuadilo da sua idea, e ata os seus amigos e amigas pensaron que toleaba: “¡non vaias!¿estás seguro de que queres ir?. Nos xa fumos unha vez e non hai nada”.

 

         Non houbo maneira, o xoven xa o tiña decidido e o día seguinte marchou sen dicirllo a ninguén.

 

 

 

         O monte das penas longas era moi grande para percorrelo nun so día, así que o rapaz camiñou subindo e subindo, e chegou ao mais alto cumio cando xa atardecía. Dende alí ollou como o sol se ocultaba no horizonte, tinguindo o ceo dunha cor fermosísima, para deixar logo que a noite cubrise co seu negro manto, os soños de tódolos pequenos habitantes das luceciñas dos pobos do redor.

 

         O rapaz ficara un pouco decepcionado pola resulta da sua busca, pero como era moi teimudo, decidiu pasar alí a noite, para continuar o dia seguinte. Deitouse nunha das penas longas que había no cumio, e quedou durmido ollando as estrelas.

 

         Non pasaran nin cinco minutos dende que pechara os ollos, cando escoitou unha voz: “¿non estás incómodo durmindo nese penedo?”. A voz era de muller, e a noite sin lua non deixaba ver a figura que falaba.

 

         “¿E, quén es, de donde saes ti?”,  preguntou o xoven.

         A muller achegouse. “¿Non tes medo dos lobos ou mesmo de coller unha friaxe?”.

 

         O rapaz esforzábase por adiviñar como era a persoa coa que estaba a falar, a sua voz tranquilizábao e trasmitíalle moita seguridade, así que expúxolle os motivos que o levaran alí.

 

         “¿Viñeches na percura dun sabio para facerlle unha pregunta?.¿E ti pensas que alguén sabio pode vivir neste monte cheo de pedras, toxos e alimañas?”.

 

         Entón o rapaz respondeulle: “Pois ti estás aquí, e imaxino que non vives neste descampado”.

 

         A muller entón prendeu un lume no aire e o rapaz viu que xa non estaban no cumio do monte senón nunha casa de paredes de pedra e chan de musgo, e cando os seus ollos recobraron a visión na claridade, contemplouna: era fermosísima e estaba desnuda de pe diante do xoven. Ela foise achegando mentres o rapaz permanecía sentado nun leito de pétalos de flor sin pronunciar palabra. Os seus corpos se acoplaron como si sempre houbesen encaixado, e permaneceron toda a noite xuntos ata quedar durmidos.

 

         O diá chegou e o xoven abriu os ollos, sabendo que xa nada estaría alí. Atopábase de novo enriba da pena longa, no cumio do monte, e a mañá tiña unha luz que obrigaba a respirar a pleno pulmón. Na sua mente todavía latía o corazón daquela muller, e as palabras que lle susurrou entre soños: “eu son a tua resposta, pero non volverás a atoparme neste monte nunca máis”.

 

         O mozo baixou do monte e non falou do que lle pasara a ninguén. Os veciños fixéronlle moitas preguntas, pero a única resposta era: “Tes que ir coa tua pregunta ó sabio”.

 

 

 

II

 

 

         Contan que no monte das penas longas vivía unha persoa moi sabia, dicían os que con él falaran que tiña todo o coñecemento do mundo, e que calquera cousa que che desacougase, desaparecía so con falarlle. Moitos filósofos, sabios e científicos, opinaban que todo iso eran inventos e contos dos lugareños,  que querían ter un reclamo turístico como o dos milagros da virxen de Lourdes.

 

         Un día unha muller que escoitara falar daquel sabio, decidiu ir na sua procura para tratar de atoparlle un obxetivo mellor a sua vida. Estaba cansa de traballar e traballar, e ver como os males da xente: a fame, a codicia, a envexa, a tristura, non só non desaparecían, senón que engordaban día tras día.

 

         Cando chegou o pobo máis preto do monte das penas longas, preguntou o camiño para atopar ao sabio. Alí cada persoa coa que paraba a falar contáballe unha cousa distinta: segundo algúns o que quisera falar co sabio debía superar con éxito as nove probas de bondade, outros dicían que o sabio estaba custodiado por un monstro mitade crocodilo mitade escolopendra, que o tiña preso nunha cova do monte; tamén lle contou un tendeiro que só podería falar con él, quén levase unha ducia de rosquillas como as que casualmente vendía na mesma tenda; según él, o sabio gustaba moito daquelas rosquillas.

 

         Vendo que de pouco lle serviría aquela información, a muller meteuse no monte na percura do enigma, coa firme vontade de preguntarlle polos males do mundo. Pensaba que si de verdade había un sabio posuidor de todas as respostas, debía ser moi egoísta por non compartilas cos demais; claro que podería suceder que estibese tan concentrado na sua sabedoría, como para non prestares atención ao que acontecía ao seu derredor. O caso é que, ela non pensaba marchar dalí sen ter todas as respostas, e o caso foi que ninguén dos pobos cercanos a aquel monte volveu a saber nada daquela muller. Pode que non conseguise atopar ao erudito, ou que non fose quen de vencer ao terrible monstro escolopendrilo, ou que aínda hoxe estén a falar dos problemas do mundo e non rematase de facer todas as preguntas.

 

 

 

III

 

 

         Contan que no monte das penas longas,  vive unha persoa moi sabia, afastada da xente para meditar,  dende que fai anos, chegara aquel lugar de peregrinaxe. Os seus ollos teñen a transparencia dun manancial de augas cristalinas, a boca repousa co equilibrio dunha dorna no marco da faciana, que non permite adiviñar a sua idade. E xa pasaran moitos anos, dende que prometera manter a custodia do enigma do sabio do monte das penas longas. Moitos anos, dende que chegara ata a gruta que se abre no medio da terra entre os penedos, oculta polas silveiras, toxos e xestas. Un pasadizo que leva á catedral dos antigos druídas da orden dos mananciais subterráneos. Un inmenso edificio tallado na pedra dunha caverna chea de canles de augas con poderes curativos e augas ferventes, que os druídas usaban como sistema de calefacción. Nas paredes das distintas dependencias estaban tallados milleiros de escritos, con xeroglíficos e letras de tódalas idades e culturas, dende a orixe da humanidade, cos debuxos máxicos, ata os nosos días. Xa pasaran moitísimos anos na soedade do entendemento e a reflexión, coa soa compaña da sabedoría dos seus predecesores, e sentía que estaba próximo o día do seu relevo. Moi pronto, o manancial musical brotaría para facer a sua chamada. Alguén escoitaría no exterior o son da auga percutindo nas pedras de cristal, construindo a melodía do frautista feiticeiro, que como naquel conto, atraería a quen andibese na percura do coñecemento.

 

         A música soaba a través do muro vexetal que cubría a entrada da gruta, e máis alá atopábanse uns ósos, algúns descubertos por animais e outros semienterrados polo paso do tempo. E máis alá, o monte embravecido pola liberdade da natureza; árbores, matos e seres que únicamente tiñan un desexo: vivir, con toda a sua complexidade, nacer, alimentarse, medrar, reproducirse e morrer.

        

         Non quedaban persoas fóra daquela catedral da sabedoría. Non había máis ninguén percorrendo camiños, nin facendo preguntas. Só sobreviviran os animais irracionais, os salvaxes. A súpeta e tremenda enfermidade arrasou a humanidade sen tempo a preparar vacunas, antídotos ou escapar do contaxio. Unha enfermidade que só podía curar a inxesta daquela auga fervente dos mananciais subterráneos; filtrada polas raíces das prantas que no exterior brotaban fermosas frores negras, como mostra de loito, cara a toda especie humana, condenada a desaparición.

 

 

 

IV

 

         Houbo un tempo, no que as lendas e contos pasaban de pais e nais aos seus fillos, como quen deixa unha terra na que poder cultivar todas as prantas das que aproveitar os froitos ao longo da vida. Ese tempo comeza coa historia dunha forte muller parindo soa nunha caverna xigantesca, chea de lembranzas de todos os homes e mulleres do mundo. Lembranzas gardadas en escritos por todos aqueles que atoparon a entrada da cova e deixaron alí os coñecementos que levaban consigo. Persoas que deron co sentido a sua viaxe, na contemplación de todo o coñecemento cobixado na cova do sabio do monte das penas longas, e decidiron aportar as suas experiencias para formar parte daquel inmenso tesouro.

 

         A muller dalle ao seu fillo un pouco de auga do manancial subterráneo, despois o recolle no regazo para mecer os seus soños, mentres escoitan o Canon de Pachelbel  resoando polo labirinto de dependencias, dende a sala de música, onde un xerador de auga fornece de enerxía ao tocadiscos e as lámparas, que iluminan os teitos cheos de grabados. E fóra na superficie, o carballo milenario soporta varias placas fotovoltaicas conectadas ao procesador de memoria xenética, onde un programa traballa día e noite na percura de todas as respostas, na solución de todos os enigmas, fundindo teoremas, elaborando supostos, facendo todo tipo de cálculos poéticos infinitos, que resolvan o misterio do sabio creador da lenda do monte das penas longas.    

 

 

FIN

autor del texto: Lino Fdez
 

EL COFRECITO DE LOS DESEOS

 

             

        Las luces de fiesta adornan la ciudad. Son ya casi las doce de la noche del 31 de diciembre de 2007. El enorme reloj engalanado para la ocasión, es el foco de atención de todas las miradas, las de miles de personas reunidas en la plaza.

 

Un poco más lejos una niña rebusca entre las basuras, encontrando tesoros abandonados por la gente rica, que tira cosas que ya no usa, o que están pasadas de moda. Se llama Yull, camina por las calles parándose a escuchar el silencio, extraño silencio en una ciudad llena de coches y gente. Parece que todo el mundo está deseando que pase algo nuevo, algo distinto que haga de sus vidas una experiencia formidable, y todo eso se concentra en estos minutos previos al final del año.

 

 Doce campanadas en el reloj de la torre de la plaza central, darán paso a nuevos sueños e ilusiones, que como siempre se convertirán en coches nuevos, casas nuevas, electrodomésticos nuevos, ropas nuevas... Yull sabe que estos días tendrá que espabilarse para rebuscar en los barrios ricos, porque no es ella sola la que aprovecha estas fechas señaladas. Hay muchos más, una muchedumbre agazapada en las sombras de la gran ciudad, que se desvela por las noches para recoger las migajas, las sobras, los desperdicios. Y como los ricos, también compiten entre ellos.

 

 Yull tuvo suerte de encontrar a Molvac, un señor pobre pero elegante, sincero pero educado, borracho pero aseado. Él le enseñó algunos trucos para comer todos los días; y hoy han quedado de madrugada en el callejón del bar Golondrino, donde se dividirán el trabajo.

 

 Faltan sesenta segundos para las doce, miles de manos sostienen copas de bebidas dulces y espumosas; el tiempo es el dueño absoluto de todas esas vidas, un tiempo que ellos mismos han inventado, un momento que necesitan celebrar cada año y que como cada año pasará de igual modo, el mismo brindis para ser más felices; las mismas palabras. Aunque muy en el fondo, dentro de todas estas personas, laten los deseos escondidos , los  perdidos, los  llorados, los deseos reprimidos, los mutilados, los cientos de deseos apartados para que no molesten, los deseos verdaderos que durante unos segundos laten en los corazones con fuerza. Estos deseos incómodos, porque se necesita mucho valor y honestidad para cumplirlos, relucen por un instante como estrellas fugaces y desaparecen con el viento de los sueños y viajan; si, viajan a un lugar donde seguir brillando, y se transforman en tinta de colores que escribe en los trocitos de papel que cuelgan del árbol errante. Este gigantesco árbol vaga por todos los países, arrastrando sus raíces lenta y pesadamente, viaja siguiendo los caminos que dibujan las estrellas en la noche, camina hasta completar el ciclo de los mil sueños y descansa en las cumbres de las montañas más altas de la tierra. Una vez que el ciclo de los sueños está completo, el árbol florece llenando de hojitas de papel todas sus ramas y después los papeles se abren para recibir los deseos, que aterrizan como una lluvia de letras brillantes para quedar impresos en las hojas. Y cuando todos los papeles están escritos, salen del árbol los pequeños geniecillos que recogen uno por uno los papelitos y los meten en cofres. Entonces es cuando se produce la magia de verdad, el árbol errante sacude sus ramas, todos los geniecillos son proyectados en sus cofres de deseos y siempre eligen las manos de los niños para aterrizar. Tal vez esto se debe a que son los sueños de los niños los que dan vida al árbol errante, puede que la fuerza que mueve este coloso de madera sea la misma que se transforma en risa contagiosa, esa alegría que borra con una mirada todas las preocupaciones y desencantos, seguramente sea el poder de los niños el que mantiene vivo a este mágico ser, que sigue recorriendo el mundo para albergar los pequeños sueños nunca cumplidos.  

 

        Así encontró Yull su cofrecito de los deseos, justo en el momento en que sus manos lo tocaron, empezaron a sonar las doce campanadas en el reloj de la plaza. Yull se quedó mirando el cofre con curiosidad y sorpresa, luego se dispuso a abrirlo con sus manos ásperas por el frío, pero cerró los ojos escuchando las campanadas hasta que el eco de la última se apagó,  al abrirlos vio al pequeño geniecillo tiritando dentro del cofrecito. Y éste le dijo: “toto..toma aquí titi...tienes tu deseo para estetete año”. A Yull los ojos se le llenaron de lágrimas, esos mismos ojos acostumbrados a ver la miseria con tan pocos años. Su emoción estaba justificada, porque ella ya sabía lo que ponía el papelito; era su deseo y no le hacía falta leerlo. Cogió el papelito apretándolo con dulzura y pensó en su familia, en su país, con sus altas montañas sin altos edificios, su río de aguas brillantes, su bosque de troncos enormes, su casa de paredes blancas, su padre y su madre llenos de abrazos y besos. El geniecillo se metió tiritando en el bolsillo de la niña y le dijo: “Espepepero que en tu casa no haga tanto frío”. La niña le sonrió guardándose el cofre en el otro bolsillo y echó a correr.

 

        Molvac esperaba recitando unos versos que él mismo acababa de inventar: “El oscuro cristal de tu ventana, no me deja ver más allá, el latido de metal que me acompaña, no impedirá que el temor me alcance, no evitará que el horror avance”...”¿Qué es eso que recitas?”, le preguntó la niña que alcanzó a oír los últimos versos. “Oh, nada, es parte de una épica novela de guerras y aventuras que ronda mi cabeza”. “¿Qué tal te ha ido hoy?” Preguntó Molvac.

“Mira, mira, lo que he encontrado”, le dijo la niña enseñándole el cofre pero sin dejar de sujetarlo con fuerza entre sus pequeños dedos.

 

        “Un cofrecito, ya veo, y que más”. Molvac percibía la excitación de la niña, pero ya había visto antes cofres parecidos y no podía ser que se debiese sólo a eso.

 

        “Es un cofre de los deseos, tengo el mío aquí en un papelito, y me lo dio este geniecillo”, la niña sacó el papelito y también la estatuilla tallada en madera de su otro bolsillo.

 

        “Ajá, un geniecillo ¿eh?” , Molvac sostuvo la pequeña figura entre sus temblorosos dedos. “y ¿qué pone el papelito?”

“¡¡Que voy a volver con mi familia!!” Gritó la niña. “Mira léelo, ahí lo pone.”

 

        Molvac desdobló el papel con cuidado y lo leyó, después su cara se iluminó con la mirada radiante de la niña, sus ojos le miraban expectantes como nunca, esa fuerza mágica que poseía ahora no la había visto antes ni en la más exitosa de sus exploraciones,  cuando Yull encontró el abrigo forrado impermeable que no se quitaba nunca. Después de todo lo que había pasado, todavía conservaba el poder invencible de los sueños. “Si, aquí lo pone, es verdad”. Afirmó Molvac asintiendo con la cabeza.

 

        Las luces de fiesta todavía adornan la ciudad. Son las nueve de la mañana del uno de enero de 2008, y si hubiese  periódicos  este día, todas las portadas darían la misma noticia: UNA NIÑA SE REUNE CON SU FAMILIA EN EL SORPRENDENTE FINAL DE LA GUERRA MAS LARGA DE LA HISTORIA DE UN PAÍS. Bajo el atípico titular, una foto de cientos de personas brindando en la plaza central, con las caras encendidas de alegría, mientras el enorme reloj marca las doce en punto. Parece que por fin tienen algo por lo que brindar.

 

        Desde entonces, las personas se esfuerzan durante el año en encontrar su cofrecito de los deseos, y cuando lo consiguen, escriben su deseo y se lo dan al geniecillo para que lo guarde hasta el año siguiente. El pequeño papel se transforma en ilusión, la ilusión hace posible la magia, y la magia siempre consigue que vuelva la alegría. Pero, por si no se han dado cuenta, les diré un secreto, nadie puede comprar un cofrecito de los deseos, es algo que sólo se puede encontrar o recibir como un regalo.

También hay muchas personas buscando el árbol errante de los geniecillos, unos quieren apoderarse de su mágico poder, otros lo buscan para descubrir su origen, claro que para encontrarlo tendrían que volver a ser niños, y eso es del todo imposible, ¿verdad?.

       

 FIN




autor del texto e ilustración: Lino Fdez
 
  todo el contenido de esta página es propiedad de quien lo creó y cualquier uso del mismo requiere tener su permiso  
 
REGÁLATE UN SUEÑO, DIBÚJALO, ESCÓNDELO Y CUANDO LO ENCUENTRES, LO HABRÁS PERDIDO PARA SIEMPRE Este sitio web fue creado de forma gratuita con PaginaWebGratis.es. ¿Quieres también tu sitio web propio?
Registrarse gratis